Leo Janssen & Egbert Derix – Angeli (2005)
“Slechts twee muzikanten, beiden van naam en faam. Leo Janssen speelt verschillende saxofoons en klarinet en maakte o.a. een prachtig album met het Metropole Orkest. Egbert Derix excelleert op piano en keyboards, zoals hij ook doet met zijn eigen Searing Quartet. Zij besloten met eigen stukken een muzikaal gesprek aan te gaan. Het is een dialoog op hoog niveau geworden. Op het ene moment klinkt het duo melancholiek, dan weer is de sfeer nostalgisch om vervolgens uitbundig te worden. Dit is echte ‘bankmuziek’, dat wil zeggen : liggen op de bank, ogen dicht en je mee laten voeren. Waarheen? Dat hangt van jezelf af. Na terugkeer voel je je verkwikt.”
Hans Dijkstal, Financieel Dagblad, oktober 2005
“‘Angeli’ de eerste cd van Egbert Derix (piano en keyboards) en Leo Janssen (saxen en klarinet) bevat stukken van beide heren en een compositie die Egbert Derix samen schreef met Glenn Corneille. De muziek op dit album valt niet onder een noemer te plaatsen. Natuurlijk horen we veel jazzelementen, maar de grens met klassieke muziek en wereldmuziek is vaag. De rode draden op deze cd zijn rust en ruimte, beide musici benadrukken de leegte en dat is geraffineerd en zeer verstillend. Janssen heeft een vertellende speeltrant met mooie ronde toon die nostalgische kriebels in de onderbuik laat oplossen in het gehele lijf, wat mij betreft is hij een chakra-kunstenaar die onvermoede deuren opent in de luisteraar. Egbert Derix voegt daar, soms met zeer minimale pianobegeleiding, het harmonische en ritmische universum aan toe. Het vakmanschap en de sensitiviteit van beide musici/componisten heeft de dertien stukken op deze cd de magie gegeven die kunst zijn eeuwige houdbaarheid verleent.”
Rakendra Smit, NTB-muziekwereld, september 2005
“Een saxofonist die bij Kindamuzik de handjes op elkaar krijgt, is gewoonlijk van het ruige knetterende soort, het krijsende type Albert Ayler of Pharoah Sanders. De Nederlandse saxofonist Leo Janssen komt echter uit een geheel andere school. Zijn overdachte, introverte spel heeft meer te maken met de grillig-vloeiende Noord-Europese melodielijnen van Jan Garbarek dan met de vrije expressie van bovengenoemde ‘screamers’. Leo Janssen blaast met een andere energie, maar met een minstens zo interessant, want vrijelijk zwevend, resultaat. Stuur je vrienden en huisgenoten of –dieren even naar buiten, en zet dit akoestische plaatje ietsje harder op dan je normaliter zou doen. Bewonder de adem- en blaastechniek. Omdat de stukken niet al te lang duren, zijn de subtiele verschillen van de klankkleuren in de dertien tracks al snel te onderscheiden. Dat hoef je maar één of twee keer te doen, daarna besef je hoe snel deze muziek in je hoofd blijft rondzingen. Een zeldzaamheid bij een instrumentaal album. Wat deze cd daarnaast nog interessant en boeiend maakt, is de geniale opbouw van het geheel. Het is een verbluffende eenheid, steeds iets intenser, met een prachtige manier van afbouwen naar het einde toe. Alle tracks zijn volwaardige composities, maar ook samen vormen ze zo een boeiende nieuwe compositie.
(…….) Ook Derix lijkt de muziek van Garbarek goed te kennen. Voor ‘Second Déjà Vu’ neemt Derix achter de synthesizer plaats, en dan doemen al snel wijdse Scandinavische vlaktes op. Zo is ‘Angeli’ in al zijn rust en evenwichtigheid een behoorlijk avontuurlijk album geworden, waarmee Janssen en Derix bewijzen dat muzikale zeggingskracht heel melodieus kan worden ingevuld, ook in de vrijere improvisaties.”
Remco Takken, www.kindamuzik.net, juni 2005
‘Spiritual’, ‘déjà vue’, ‘thoughts’, ‘angeli’… het zijn woorden die associaties oproepen met dromerige muziek die de ruimte biedt aan de luisteraar om de gedachten de vrije loop te laten. Die belofte lossen Leo Janssen (saxen en klarinet) en Egbert Derix (piano en key-boards) in op dit mooie, goed verzorgde album.
De twee instrumentalisten (ook actief in respectievelijk het Metropole Orchestra en Searing Quartet) zijn beiden sterk in warme, toegankelijke en boeiende melodieën. De 13 eigen composities leveren volop de ruimte voor diepgaande, vriendelijke conversaties. Derix schetst daarbij een speeltuin met voortdurend herhaalde thema’s; Janssen speelt erin met aansprekende melodieën. De prachtige titelsong, en dan vooral het pianowerk van Derix, doet sterk denken aan het werk van Wim Mertens. Het duo brengt muziek die het niet redt met een eenvoudig labeltje. Ik houd het op licht verteerbare jazz met een vleugje klassiek en een enkele verwijzing naar etnische muziek, zoals in ‘In Bocca Al Lupo’. (….)
Erno Mijland, www.draaiomjeoren.com, juni 2005
“Het album bevat 13 stukken die boeien zowel qua uitvoering als compositie. De beide musici vullen elkaar aan en weten een goede harmonie te creëren. Spanning en opwinding wordt afgewisseld door rust, schoonheid en soms zelfs iets zweverigs. Wij weten inmiddels dat Egbert Derix prachtige composities maakt. Leo Janssen heeft met zijn stukken op deze cd ook bewezen zijn mannetje te staan. In mijn ogen heeft de cd genoeg hoogtepunten zoals ‘spiritual remembrance’ en de door Derix geschreven bekroonde composities ‘exit ego’ en ‘she isn’t like you’. Leo Janssen komt sterk te voorschijn met het flamenco-achtige stuk ‘spanish thoughts’. Van essentieel belang is de geluidskwaliteit, met name bij duoprodukties. Ik mag wel zeggen, deze is uitstekend.”
Serve Zeguers, Jazznews, april 2005
“Wat kunnen we dankbaar zijn dat de Limburgse tenorsaxofonist/klarinettist Leo Janssen(Metropole orkest)en pianist Egbert Derix(Searing quartet) de studio zijn ingetrokken. Het album met veel diepgang, dat overigens het nodige geduld vergt van de luisteraar, is namelijk ronduit spraakmakend. Wie echter genoeg tijd in deze schijf durft te investeren zal op den duur de schoonheid van de sferische nummers vol dramatisch blaaswerk en sombere toetsenpartijen gaan inzien. Angeli is de overtreffende trap van een groeialbum en zal over een paar jaar dankzij nummers als het sublieme“Angeli”,machtige met de honor award van de American songwriters network bekroonde compositie “Exit ego” nog net zo overweldigend in de oren klinken. Een aanrader voor de muzikale melancholische avonturier die van een meeslepende combinatie van jazz en avant-garde houdt. De weinig toegankelijke maar meesterlijke “Doctor Wurly’s first second opinion” en “In bocca al lupo”rechtvaardigen alleen al de aanschaf van deze cd. Op naar het buitenland met deze brok emotie! Waarderingscijfer: 9. ”
L1 radio, Herman Poels, april 2005
“Beheersing is het sleutelwoord op Angeli, de cd van de Limburgse jazzmuzikanten Leo Janssen en Egbert Derix. De twee verstaan hun ambacht, beheersen hun instrument. Bovendien doseert het duo uitstekend, het bedwingt de lust tot oeverloos improviseren, die muziek van collega’s vaak zo onverteerbaar maakt. Janssen neemt bijna twintig jaar ervaring van Metropole Orkest mee. Zowel op saxofoon als op klarinet is zijn toon doorleefd zonder zwaar op de hand te klinken. Het door hem geschreven titelnummer is prachtig. Toetsenist Derix draaide vlieguren in zijn Searing Quartet. Van die groep nam hij ondermeer de twee prijswinnende composities Exit Ego en She isn’t like you mee. De twee maakten ook samen composities voor dit intieme album. De platenmaatschappijen hebben het onterecht niet aangedurft met het duo. Dat verwondert nauwelijks in een week dat Blue Note trots laat weten dat het voor het eerst in vijf (!!!) jaar weer een jazzartiest heeft getekend. Angeli is wel verkrijgbaar via www.egbertderix.com”
Paul vander Steen, Dagblad De Limburger, maart 2005